دلیل موفقیت

یک استاد جامعه شناس به همراه دانشجویانش به محله های فقیرنشین بالتیمور رفت تا در مورد ۲۰۰ نوجوان و زندگی و آینده آنها تحقیقی تاریخی انجام دهد.
از دانشجویان خواسته شد ارزیابی خود را درباره تک تک این نوجوان ها بنویسند.
دانشجویان درباره همه آنها یک جمله را تکرار کردند. او شانسی برای موفقیت ندارد.

۲۵ سال بعد استاد جامعه شناسی دیگری به سراغ این تحقیق رفت.
او از دانشجویان خواست دنباله این تحقیق را بگیرند و ببینند بر سر آن نوجوان ها چه آمده است.
۲۰ تن از آنها از آن محله اسباب کشی کرده یا مرده بودند. از میان ۱۸۰ نفر باقیمانده ۱۷۶ نفر به موفقیت های غیر عادی دست پیدا کرده بودند و وکیل، پزشک و تاجرهای معتبری شده بودند.

این جامعه شناس حیرت کرد و تصمیم گرفت در این باره تحقیقات بیشتری بکند و خوشبختانه توانست همه آن افراد را پیدا کرده و از تک تک آنها بپرسد که دلیل موفقیت شما چیست؟
و پاسخ همه یکسان بود: دلیل موفقیت ما معلم ماست.

آن معلم هنوز زنده بود. استاد او را که پیرزنی فرسوده ولی هنوز هوشمند و زیرک بود، پیدا کرد تا از او فرمول معجزه گری را که از نوجوان های محلات فقیر نشین انسان های شایسته و موفقی ساخته بود، بپرسد.
چشم های معلم پیر برقی زد و لبهایش به لبخندی عطوفت آمیز از هم گشوده شد. پاسخش بسیار ساده بود.
او در کمال تواضع گفت: من عاشق بچه ها بودم.