رمز کارت عابر بانک

پنجاه و دو سالمه هشتاد و یکی کار دارم!!
این را مادرم گفت، رمز کارت عابر بانکش بود، از روی کتاب قبلی ام روشی برای خودش پیدا کرده بود که اعداد را حفظ کند.
خندیدم و کارت را گرفتم که از حسابش پول جابجا کنم. خودش حوصله این کارها را ندارد، از یادگرفتن هم گریزان شده.

البته من اینطور فکر می کردم، تا اینکه دیدیم چند غذای جدید از دوستانش یادگرفته و با تلاش تمام پخته.
کیک خانگی می پزد، میرزا قاسمی یاد گرفته و چند نوع دلمه جدید درست می کند.
به قول خودش من گربه آشپزخانه ام، از بچگی همینطوری بودم، ناخنک زدن را دوست داشتم و دارم.
آن روز هم مشغول همین عادت ديرينه بودم که گفت: "بالاخره پختم"، دلمه بامجان و فلفل را می گفت، "میخواستم به خودم ثابت کنم می تونم" ، این را هم به خودش گفت.

همان وقت بود که فهمیدم از همه نوع یادگرفتن گریزان نشده، فقط این ابزار تكنولوژی را دوست ندارد.
تلفن را دوست دارد آن هم فقط چون از پشتش صدای مادرش را می شنود، اینترنت را هم دورا دور دوست دارد چون فهمیده اعضای خانواده ارتباط دارند آنجا، اما تلاشی برای یادگرفتنش نمی کند.
عابر بانک و بانک و اینها را اصلا دوست ندارد، عوضش به صندوق قرض الحسنه محل زیاد سر می زند.

همه اینها را که کنار هم گذاشتم فهمیدم مادرم از هرچیزی که زمخت باشد، طرف مقابلش انسان واقعی نباشد گریزان است.
عابر بانک که یک هیولای آهنی متصل به برق و پول است را اصلا دوست ندارد،
باجه بانکی که کارمندش نامهربان و غریبه باشد را هم،
این دوست نداشتن را با یادنگرفتن نشان می دهد.

بله درس مادرم ساده بود و صریح:
اگر کسی تو را یاد نمی گیرد، اگر نمی خواهد تو را بلد باشد، اگر برای تو وقت ندارد، اگر برایش نامفهومی و هر سری باید خودت را تکرار کنی و اثبات کنی، اگر در مقابل تو مثل عابر بانک سرد است و فقط از پول حرف می زند و رمز عبور می خواهد و مهربان نیست، معنی اش واضح است، دوستت ندارد ...!
مادرم هنوز پنجاه و دوساله است و هشتاد و یکی کار دارد.